به دست خود درختی می نشانم         به پایش جوی آبی می کشانم

کمی تخـم چــمن بر روی خاکش        برای یــــــادگاری می فشـــانم

من و تو با دست‏هایمان نهال کوچک را به خاک سرد اسفند می‏سپاریم و آفتاب، گرمای خویش را هدیه راه طولانی‏اش می‏کند و آب، با پاکی‏اش بدرقه شکفتن‏اش می‏شود. زمینِ سبز، دوست داشتنی و خیال‏انگیز است. چشم را نوازش می‏دهد و زبان را به تسبیح وا می‏دارد. ما با هم در روز درختکاری قراری سبز می‏گذاریم و همدیگر را به کاشت و حفظ این موجود زیبای خداوندی سفارش می‏کنیم. این قامت بلند و باشکوه، طلای سبزی است که زیستن، شکوفایی، حرکت و پویایی را به ما می‏فهماند. خداوند این موجود سبز و بابرکت را مایه عبرت، حکمت و قدرت خویش قرار داده است و ما نیز در جهت باروری این حکمت بی نظیر و ارزشمند تلاش خواهیم کرد.